Nu ik deze blog schrijf is het 1 april. Tijd voor grappen en grollen. Als je op 1 april veel lol wilt hebben, moet je op tijd beginnen met het bedenken ervan. Zeker als je meer publiek wilt, dan alleen je huisgenoot. Tijd is cruciaal.
Gitaar spelen
Gisteren. Restaurant, goede vriend, gezelligheid. We hebben het over tijd, in al zijn vormen. De tijd vliegt, maar niet altijd als je aan het werk bent. Wel als je om je heen naar opgroeiende kinderen en ouder wordende ouders kijkt. En de coronajaren zijn in elkaar overgelopen.
Mijn vriend vertelt over zijn hobby, gitaarspelen. ‘Weet je wel dat het door jou komt dat ik gitaar ben gaan spelen?’ zegt hij. ‘Nee’, zeg ik, ‘geen idee. Door mij?’ Ondertussen denk ik na. Ik bespeel geen muziekinstrument. Nooit gedaan behalve in de muzieklessen op school. Dus ik vraag hem hoe het dan komt. Ik zie het niet.
Les
Mijn blogs leest hij trouw. Ik schreef eens dat ik geen tv heb. Dat heeft hij vertelt aan zijn vrienden. ‘Wat je allemaal kan doen in de tijd dat je niet naar een scherm kijkt!’ had hij gezegd. De vrienden vroegen waar hij nu geen tijd voor had, maar wat hij wel graag wilde doen. Mijn vriend antwoordde gitaarspelen. En daar had hij dus geen tijd voor.
Een derde vriend vond dit onzin. Hij zei: ‘Je legt je telefoon een uur per week weg en komt naar mij. Ik ben nota bene gitaarleraar, dus makkelijker kan niet. Vanaf volgende week kom je elke woensdag langs en ik leer je gitaar spelen.’
Dus nu speelt hij gitaar. Hij heeft nog steeds les. Dat uurtje is heilig geworden. We zijn het eens. Ons superhandige, altijd-bij-de-hand en multifunctionele mobieltje is ook een tijdvreter. Gigantisch zelfs. Mijn vriend verzucht dat we allemaal verslaafd zijn. Én dat hij blij is dat een uur gitaarles een uur minder schermtijd is.
