Je staart uit het raam. Je gedachten dwalen wederom af. Je kijkt naar de merel op het muurtje, een langsfietsende koerier en de eerste druppen vallen op de straat. Leuk en handig dat thuiswerken, maar er zijn van die dagen dat er niks uit je handen komt.
Je voelt je een beetje zozo. Is dat een verkoudheid die komt opzetten? Of heb je gewoon geen zin. Het weekend vloog voorbij en je kijkt naar je ellenlange to do lijst. Waarom is die lijst zo lang? Je hebt vorige week toch echt gewerkt. Denk je.
Een eerste keer
Alles begint met een eerste keer. Het leven begint met een ademteug, je wandeling met de eerste stap. Het bord pasta gaat alleen leeg als je een eerste hap neemt. Idem voor je flesje bier. En soms is het moeilijk om een eerste stap te zetten. Omdat je je zozo voelt. Omdat je van alles denkt waarom het wel of niet lukt, wat nodig is, wat je ook nog moet doen en wat je ervan vindt.
Je vindt er wat van
Vooral dat laatste, je vindt er wat van. Dat vreet energie. Daar kan je uren mee vullen. Ik vind het niet leuk, niet lekker, niet passend, niks voor mij, niet geschikt enzovoorts. Het enige wat er gebeurt is dat jij onnodige drukte in je hoofd creëert. Verder gebeurt er niets. Helemaal niets en weg is je dag. En je energie. En je humeur.
Zet die stap
Al doe je maar één ding van je to do lijst. Eentje. Meer niet. Dat helpt. Want één is alleen en op een been kan je niet lopen, zeggen ze. Het balletje gaat rollen. Je doet nog iets van je lijst. Voor dat je het weet is het tijd om je laptop uit te zetten.
Je kijkt naar je to do lijst. En die is korter dan je dacht.
