Ik heb geen tv. Al jaren niet meer. En altijd leidt dat weer tot ongeloof.
Ik werd er chagrijnig van. Even deze aflevering kijken en dan ga ik wat anders doen, dacht ik. En vervolgens tegen bedtijd tot de conclusie komen dat ik de hele avond voor de tv had gehangen. Daar had ik geen zin meer in, want ik haalde er geen plezier meer uit.
Vaak gingen gesprekken op kantoor over de laatste series, reality-programma’s of sport. Na een uitvoerige uiteenzetting kwam de vraag of ik het desbetreffende programma ook had gezien en wat ik ervan vond. Als ik dan zei dat ik het niet had gezien, was de volgende vraag wat ik dan wel had gekeken.
Mijn antwoord: niets. Helemaal niets.
Grote ogen. Hoezo niets? Nou, ik heb geen tv. Dus ik kijk niets. Ik heb geen idee welke serie loopt, hoe de spelshow afliep, wie weggestemd is en naar huis moet.
Verbazing alom en dan de vraag, maar wat doe je dan ’s avonds? Van alles. Wandelen, yoga, bellen, haken, buiten zijn. Werken, uit eten, op bezoek en vooral lezen. Stapels lees ik. En een plezier dat ik heb.
