‘Dat betekent dat we alle projecten moeten nalopen en controleren op fouten’, zegt ze bedrukt. ‘Ja’, zeg ik, ‘er zit niets anders op’.
Vrijdagmiddag 1600 uur. Het is tijd voor een borrel met de jongens. Na een drukke week samen afsluiten, daar had mijn klant naar uitgekeken. In plaats daarvan zit ze met mij. En ik vertel haar dat haar eigen conclusies juist zijn. Twee projecten zijn fout gelopen. Na onderzoek blijkt dat de fouten in haar eigen bedrijf zijn gemaakt. Dat zorgt voor onrust. En voor de vraag hoe het met de rest van de lopende projecten ervoor staat.
Varkentje
‘Ok’, zegt ze sportief, ‘dat varkentje gaan we wassen. We gaan vijf projecten per week onderzoeken. Piet is de aangewezen persoon om me te helpen. Dus over drie maanden moet het klaar zijn, want dan gaat Piet met pensioen.’ Ik kijk haar aan en zeg dat het niet gaat lukken. Verbazing aan de overkant. ‘Waarom gaat het niet lukken?’ vraagt ze. ‘Te veel projecten en te weinig tijd’, zeg ik. ‘Reken maar mee. Vijf projecten per week, drie maanden is gelijk aan 12 tot 13 weken, dat maakt samen maximaal 65 projecten die je kan onderzoeken samen. Je hebt 170 lopende projecten in totaal. Dat past niet.’
Te veel tijd
Mijn klant wilde te veel doen in te weinig tijd. Wat ook voor komt, is te veel tijd gebruiken voor een taak of project. De Brit Parkinson vroeg zich af waarom de Britse overheid groeide terwijl het Britse Rijk kromp. Daaruit afgeleid is de Wet van Parkinson ontstaan.
Die wet vertelt ons dat je de beschikbare tijd gebruikt die je hebt gepland voor een taak. Stel dat je jezelf voor een taak een dag de tijd hebt gegeven. Dan is de kans heel groot dat je de gehele dag gebruikt om die taak te doen. Had je een halve dag voor de taak gepland, dan was je in een halve dag klaar geweest.
