Op zich een simpel woord dat heel duidelijk is.
De kinderen hebben meivakantie. School is dicht, kinderen zijn thuis. Geen voetbalwedstrijden of danslessen. Genoeg tijd om uit logeren te gaan, naar een pretpark of de camping. Of om je gigantisch te vervelen. Dat snapt iedereen.
Ik heb meivakantie. Ik, in de zin van veel werkende mensen. Vooral in de zin van, werkende mensen met een kantoorbaan, liefst nog met thuiswerkmogelijkheid of toegang tot het netwerk van kantoor. Die mensen snappen het niet.
Waarom niet? Wat ik onder andere hoor:
- Hèhè, eindelijk tijd om project x af te ronden;
- Fijn, dan kan ik eindelijk dat rapport gaan schrijven;
- Mooi, dan zou het toch moeten lukken om mijn mail bij te werken;
- Hm, als de kinderen nou uit logeren kunnen, dan ga ik dan even langs kantoor;
- Als er wat is, ik ben gewoon bereikbaar, hoor!
Hoe dan? Op het moment dat jij vakantie hebt aangevraagd en dat goedgekeurd is dan ben je dus vrij. Je werkgever heeft je vrijgegeven. De overheid en je werkgever hebben daar een naam aan gegeven, namelijk vakantiedagen. Dus hoezo ga je werken in je meivakantie?
Het is fijn als je je betrokken voelt bij je werk. Om dat op lange termijn te blijven, is het noodzaak dat je ook periodes afwezig bent, vakantie houdt, vrij bent. Zo niet, dan zorg je niet goed voor jezelf en uiteindelijk ook niet voor het werk waar je zoveel hart voor hebt. De wereld draait heus door zonder jou.
Fijne vakantie!
