Aan tafel zit een dame, 45 jaar, ondernemer in hart en nieren. Ze ziet er rustig uit, spreekt bedachtzaam en zacht. Twee jaar geleden ontmoette ik haar. Druk gebarend, ratelde ze haar verhaal af. Ze was moe zei ze toen. Maar wie niet? ‘The show must go on’, was haar lijfspreuk. De tegenstelling kan niet groter zijn.
Ze belde een paar weken geleden, zei ze dat ze wilde bijpraten. En ze vroeg me of ik met haar wil samenwerken. Of ik dat zag zitten? Weer zo’n verschil met twee jaar geleden. Toen was haar wil wet, keek ze niet naar wat een ander wilde. Of het nu haar partner, medewerker of tennismaatje was.
Klooster
Nieuwsgierig vraag ik haar naar wat er veranderd is. ‘Je oogt een stuk rustiger nu,’ zeg ik. ‘Ja,’ zegt ze, ‘ik was een ongeleid projectiel. Succesvol, maar altijd moe en gestrest. De mensen om me heen waren me zat en ik was mezelf ook zat. Er moest iets veranderen.’
Ze vervolgt: ‘Mijn partner zette een punt achter onze relatie. Daarna ben ik een week in retraite gegaan. Gewoon in een klooster zitten en daar mocht je niet praten. Hahaha, vreselijk vond ik het. Maar nu kon ik eindelijk eens naar mezelf luisteren en bedenken hoe het verder moest.’
Hulp vragen
‘En hoe is het verdergegaan?’ vraag ik. Ze vertelt over moeilijke beslissingen, moeilijke gesprekken en de wil om te veranderen. Om wat menselijker te zijn en zichzelf rust te gunnen. ‘Ik zag in dat ik zo niet ongeschonden de 50 jaar ging halen. Dat gaf me de motivatie. Nu leef en werk ik zoveel prettiger.’
‘Tegenwoordig kan ik dus ook om hulp vragen. Ik heb nog een waslijst aan zaken die ik in mijn bedrijf anders wil regelen. Van processen, gesprekken die ik moet voeren en mijn strategie die ik wil aanscherpen. Wil je me helpen?’ vraagt ze.
